4e week

Ondertussen is er weer een week voorbij gevlogen.
Hoewel dit een vrij rustig weekje was, heb ik het toch weer voor elkaar gekregen er een flink verslag van te maken. Hoe? I don’t know….
De stagiaires van de Pabo zouden deze week ook weer goed beginnen. Maandagochtend ging Remco naar beneden om lessen voor te bereiden en te geven. Echter was hij met een kwartier alweer boven. Er waren namelijk twee toetsdagen ingepland bij Kidsgear. Tja, daarom konden zij geen lessen geven. Ook de rest van de week was dit minimaal. Omdat het zondag Visitation day is op Kidsgear, waren de kinderen de rest van de week iedere ochtend vanaf 11 uur hiervoor aan het oefenen.

Ik ben deze week fanatiek met school bezig geweest. Als het internet meewerkt, gaat het voor school ook een stuk soepeler. Ik zit in de ochtend eigenlijk altijd op Hoy’s college te werken, tot de lunch, of tot halverwege de middag ( met net of ik zin heb in rijst met kiezelsteentjes…). Afgelopen week hebben de studenten van Hoy’s toetsen gehad, dus deze week waren de uitslagen bekend. Tja, deze uitslagen zijn zeker niet voor iedereen een pretje. Ze hebben hier het denkpatroon, dat wanneer de uitslag minder of niet goed is, dit dan aan de kinderen ligt. Om dit te verbeteren(?) krijgen de leerlingen stokslagen. Ja, dat is best gek werken, als je met school aan de slag bent en geregeld ’n student ’n stok ziet halen, of slagen hoort… Dit is een bijzonder denkpatroon waar wij Nederlanders niet echt in kunnen komen. Zo anders dan hoe wij denken in ons onderwijs.

Zoals ik al vaker heb vertelt blijft de manier van spreken hier soms bijzonder. Dit blijft me dan ook iedere keer weer verbazen. Zo liepen we vorige week in Bukomansimbi. Er liep ’n klein kindje bij ons, waarop een local vroeg aan ons: ‘how is the owner?’. Zie je het al voor je, dat wij in Nederland vragen wie de eigenaar van dat kind is? Overigens, wanneer ze over bevallingen etc spreken, hebben ze het hier ook over ‘produce’.
Ook de denkwereld is hier heel klein. Ik heb het idee dat de kinderen hier niet worden gestimuleerd zelf na te denken. Dit merk je aan de kinderen, die een antwoord zo vaak moeten opzeggen dat ze geen idee meer hebben wat de vraag was. Maar ook bij de volwassenen. Charles moet ervoor zorgen dat er genoeg boodschappen zijn voor het avondeten. We hadden aan hem aangegeven dat we het lekker vinden om bij het avondeten watermeloen te hebben (goed toetje! :) ). Chris ging van de week met Charles boodschappen doen. Op de markt gaf Chris’ Charles de suggestie dat hij ook wel mango’s mee kon nemen. Waarop Charles reageerde: ‘mango’s? But they say they like watermelon’. Chris gaf hier als antwoord op ‘but maybe they like mango’s also?’. Waarop Charles alsnog als antwoord gaf ‘but they say like watermelon?’. Ja, een mooi voorbeeld waarin het weer duidelijk word dat je ze eigenlijk alles letterlijk moet vertellen.
Oja, zelfs de geiten zijn hier trouwens bijzonder. Ik gooide wat stukjes oud brood naar ze, waarop ze keihard weg renden. Ze snappen er echt niets van.

Verder deze week hebben Rosan en ik de taak afgemaakt met het maken van foto’s van de leerlingen. De leerlingen hebben 2 namen, waarbij ze de ene leerling bij de eerste naam noemen, en de andere leerling bij de tweede naam. Er zijn ook nog veel namen dubbel in de klas. Voor ons wel een aandachtspuntje, gezien we de juiste foto bij de juiste naam moeten hebben. De kinderen krijgen hier overigens wel bijzondere namen. Ze krijgen bijvoorbeeld speciale namen wanneer ze een tweeling zijn. Maar ook geven de ouders hun kinderen namen als ‘Queen’, ‘Gift’ of ‘Gold’. Kan allemaal.
Woensdagavond hebben we bij Chris boven voetbal gekeken. Manchester city – Chelsea. Best chill dat we zo af en toe nog eens ’n wedstrijdje mee kunnen pakken.

Van donderdag op vrijdagnacht hebben we zonder stroom gezeten. ’s Avonds knipperde het licht al een paar keer, en ineens was het dus ook uit. Dit was wel een mooie gelegenheid om de sterrenhemel van Oeganda te bewonderen. Remco had donderdagavond een sollicitatiegesprek via Skype gepland staan. Gelukkig kon dit dankzij kaarslicht gewoon doorgaan.

Vrijdag het special meal gegeten op Kidsgear. Hier krijgen alleen de docenten special meal, matoke met vlees. De borden van de docenten worden enorm volgeschept. (van de Mzungu’s wat minder, ze weten ondertussen dat wij echt niet zo veel eten). Je zit dan in een grote aula tussen de kinderen. Als je genoeg hebt gegeten, kun je rustig je bordje leegschuiven op die van de kinderen, die vervolgens voor je knielen. Hartstikke blij, en zo krijgen zij ook eens wat anders binnen.

Zaterdagochtend hebben we een tour gemaakt op motors. ’s Ochtends leverde 4 dorpelingen hier hun motor af. Deze hebben we voor een aantal uur gehuurd voor €4,50 per persoon. We konden eerst hier thuis rustig rondom het huis oefenen. Bergje op, en er vervolgens weer van af zien te komen… Dat oefenen was dan ook zeker niet verkeerd! Nadat we het gas geven, schakelen en remmen onder de knie hadden ( of nou ja, we wisten hoe het zou moeten werken), zijn we richting het dorp gegaan. Hier hebben we de tank deels volgegooid, en waren we echt klaar voor de rit. Als mzungu’s blijven we hier een attractie, maar helemaal wanneer we hier bodaboda’s besturen, en al helemaal wanneer het vrouwen zijn! (Als je hier al ’n vrouw in het verkeer ziet deelnemen, bestuurt ze een auto, maar ook dat zie je hier al zelden). We werden in het dorp (en de rest van de ronde) dan ook na gefloten en toegelachen. We hebben hier in de buurt de omgeving verkent. We zijn langs ‘n behoorlijk klein dorpje gereden. Ook dit dorpje had weer een bijzondere naam, hoe je het exact uitspreekt ben ik vergeten, maar het betekende ‘rotte tanden’. Vergeleken met Bukomansimbi was dit een enorm stil dorpje, met 7 huizen en een winkeltje leek het er haast uitgestorven. Ze hadden hier dan ook geen stromend water en elektriciteit. Na een frisdrankje bij dit winkeltje te hebben gedaan, zijn we weer verder gegaan. Over de zandwegen reden we langs bananenbomen, koffieplantages en door de theeplantages. Een onwijs mooi uitzicht! Ondanks dat ik een enkele keer de rem even niet zo vlot kon vinden, of vervolgens iets te goed vond, en hierdoor mooie slippers creëerde, ging het onwijs mooi! En hebben we de tocht heelhuids overleeft. Toen Chris’ Charles vertelde dat we gingen motor rijden was de reactie van Charles ‘huh, do you want them to die?’. Maar nee hoor, wij Mzungu’s kunnen dat gewoon! Het touren was ook echt genieten! Dus zeker voor herhaling vatbaar! De zon scheen lekker tijdens het tochtje! Wat betekent dat de aftersun deze dagen mijn grootste maat is. (oepsiee..) Uiteindelijk weer thuis aangekomen kwamen de dorpelingen de motors weer ophalen. Die waren blij dat ze ze weer heel terug zagen. En helemaal blij waren ze toen er één van de mannen in de tank keek, ‘wauw’! Hierop keken de anderen ook om de beurt in hun tank. Waarschijnlijk heeft er nog nooit zoveel benzine in de tank gezeten. Zij blij, wij blij! De volgende keer kunnen we ze weer bellen voor ’n ritje, ideaal!

Later in de middag zijn we naar Masaka gegaan. Hier hebben we weer boodschappen gedaan. Daarna zijn we naar cafe Frikadellen (Deens restaurant) gegaan, en heerlijk cappuccino gedronken en ’n mals biefstukje gegeten, met koude (!) biertjes, het was weer ’n genot! Daarna weer terug gereden naar Bukomansimbi. Gelukkig hadden we een taxi met goede verlichting, dat maakte de weg terug ’n stukje veiliger en aangenamer.

Ondertussen schijnt het klimaat hier in Oeganda ook flink te veranderen. Zo zouden we eigenlijk al vanaf half februari in het regenseizoen zitten. De realiteit is dat we deze week 10 druppels regen hebben gehad. En met de gang dat dit uit de lucht komt vallen, zo snel verdampt het ook weer. Tijdens de motortocht zagen we dat zelfs een deel van de moerassen droog staan. Alles smacht hier dus ondertussen naar water! Één van de gevolgen hiervan is dan ook dat bepaald voedsel al een stuk duurder is geworden, gezien de voorraden op beginnen te raken. Normaal groeit alles in deze tijd van het jaar enorm! Helaas gaat dat zonder water lastig…
Maar jahoor! Van zaterdag op zondag is er eindelijk wat regen gevallen! Dit waren flinke buien. Deze buien gaan vaak samen gaan met een beste wind. Zondagochtend heeft het ook nog wat geregend. Op enkele plekken staat zelfs nog ’n plas op de weg. Fijn!
Zondag was de Visitation Day op Kidsgear. Een dag waarop alle ouders van de kinderen komen. De kinderen doen met de klas optredens. Ze doen dan dansjes en/of zingen een liedje. Tijdens deze optredens lopen er regelmatig mensen naar voren. Zij vinden dan dat de kinderen hun optreden goed doen en stoppen een kind wat geld toe. Dit doen ze door gewoon dwars door het optreden heen te lopen, en het kind wat toe te stoppen. Terwijl de kinderen rustig door gaan met het optreden. Bijzonder gezicht!
Deze dag begon trouwens ook al goed, typisch Afrikaans. Volgens mij was het programma nog geen uur begonnen, of ze liepen volgens ‘het draaiboek’ al anderhalf uur achter. Tja, het blijft ’n kunst! Niet dat mijn planningen altijd al te best zijn, maar dit, nee dit krijg ik zelfs niet voor elkaar ;) Wij waren er rond kwart over 10 en langzaamaan bleven er ouders binnendruppelen. De meeste kinderen verblijven het schooltermijn, op school. Dit is dan de enige keer tijdens het termijn dat ze hun ouders zien. Je ziet dan ook ouders komen met tassen vol eten voor de kids. Best logisch, maar ook bijzonder om te zien. Die kinderen krijgen zo’n bult suiker binnen, dat zijn ze helemaal niet gewend. Ik denk dat maandag de klassen maar halfvol zitten. Om 15.00 uur waren de optredens van de kinderen allemaal geweest, en konden we gaan lunchen. (dit zou volgens de planning eigenlijk om 13.00u zijn). Om genoeg en op tijd het eten klaar te hebben, is er eeen speciale cateringgroep al om 12u 's nachts begonnen met koken. Eten zoals de matoke blijft enorm lang warm, waardoor ze zich hierna op het andere eten konden richten. De ouders moeten deze dag betalen voor het eten. Het is zo veel en goed eten dat ze dat er wel voor over hebben. Ze laden dan ook gerust nog een tasje vol voor thuis. Het was een lange dag, de houten bankjes raken nog niet echt gewend om lang op te zitten… maar het was erg leuk om te zien hoe fanatiek de kinderen hier mee bezig zijn. En het blijft mooi om te zien hoe soepel de kinderen bewegen, of ze nou in de babyclass of in P7 zitten, dansen kunnen ze écht allemaal!

Ondertussen is het alweer maandag 23 maart. Wat betekent dat ik hier alweer een maand ben?! Times fly when you having fun. :) Ik vermaak me prima! Ondertussen is het regenseizoen dan ook echt begonnen. Het regent vanochtend zachtjes door, en met de +- 18 graden van vanochtend is het dan ook behoorlijk fris! Brrr…! Tja in Nederland zouden we van deze temperatuur spontaan vrolijk worden! Door de regen ruik je trouwens af en toe wel een heerlijke walm van de eucalyptus bomen!

Ik vind het erg leuk om jullie reacties te lezen! Dit waardeer ik :)