3e week

Een nieuwe week, tijd voor ‘n nieuw verslag!
Nadat we het weekend mijn verjaardag al ’n beetje hadden gevierd, hebben we dat maandag nog eens gedaan. Ik vond dat ik wel mocht uitslapen, dus ben ’n uurtje langer in m’n bed blijven liggen voordat ik toch maar aan ’t werk ging. ’s Middags kwam ik thuis en zaten Remco, Bart en Rosan op mij te wachten met 4 ballonnen en 3 toeters. Wat ’n warm onthaal op je verjaardag! Erg leuk! Ook heb ik me trouwens toch wel behoorlijk jarig gevoeld door alle leuke berichtjes uit NL! Tijdens het feestje met ranja en chips kwamen we op het spontane idee om uit eten te gaan. Chris ging ook mee, dus rond een uurtje of 6 vertrokken we naar Bukomansimbi. Bukomansimbi heeft welgeteld twee restaurants. We liepen bij de eerste naar binnen, waarbij Chris door liep naar achter en vroeg wat voor eten ze hadden. Eten? Nee dat hadden ze nu niet. Dus door naar het volgende restaurant. Het restaurant bestond uit 3 houten tafels van verschillende hoogtes, en 10 tuinstoelen. In dit restaurant hadden ze wel eten. Rijst, matoke (gepureerde banaan) en vis. Prima! Na verschillende malen gevraagd te hebben wat we precies wilde drinken, zette de vrouw het drinken voor ons neer (alsnog niet helemaal dat waar we om vroegen, maar ach). Met dezelfde gang kwam er ook een dikke tante van achter en zette de gevulde borden op tafel. Waarbij de vork rechtop in de matoke was geprikt. Mooi geserveerd. Het eten smaakte verder prima. Eigenlijk hetzelfde als dat Grace ’s avonds voor ons kookt, op de vis na. De vis was trouwens nog inclusief een gedeelte van de ingewanden en een vlieg in het vocht. Tijdens het eten werden we vergezeld door een kakkerlak. Dit alles kostte ons 25000 shilling. Wat betekent dat we voor ongeveer €1,50 per persoon hebben gegeten. Ik trakteerde ;) De docenten hier vonden het trouwens vrij grappig dat wij in Bukomansimbi zijn wezen eten. Ze dachten dat we er ziek van zouden worden. Ach, volgens mij word er in dat hutje niet veel anders gekookt als dat er ’s avonds voor ons wordt gedaan.
Verder deze week weer met school aan de gang geweest. Het internet was deze week niet je van het… een paar keer wat minder goed internet. Dit komt dan doordat het internet bijna op is. of omdat er bijvoorbeeld ergens een wolk voor een satelliet hangt. Gezien het internet hier via de satelliet gaat. Tja, niets aan te doen..
Deze week ging een beetje met ups en downs, sommige dagen waren behoorlijk warm, wat dan toch wel even wennen is. Remco is ook een ruime middag behoorlijk ziek geweest! Gelukkig, nadat alles er uit was, knapte hij snel weer op! Waarschijnlijk gevalletje malaria, aldus de docenten. Gezien de oorzaak van elk kuchje malaria is volgens de docenten..

Vanaf deze week krijgen we ongeveer iedere week een taakje vanuit UP4S. Zo kunnen wij ons steentje bijdragen aan de werkzaamheden hier. Deze week was de taak om pasfoto’s van de leerlingen te nemen. We kregen de namenlijsten van de klas, dus Rosan en ik zijn met de camera op pad gegaan. Alle leerlingen van Hoy’s hebben we inmiddels op de foto gezet. Een bijzondere beleving voor de leerlingen. Eerst zo’n muzungu die álle namen verkeerd uitspreekt (ook al sprak ik sommige naar mijn idee toch goed uit?) en vervolgens een camera vol op je snuffert. Echt een big smile geven op de foto kennen ze hier dan ook niet… Na alle leerlingen van Hoy’s zijn we vrijdagochtend begonnen met de kinderen van Kidsgear. Hier zijn we begonnen met de babyclass. Dit is de eerste klas van de basisschool. Kindjes van +-3 jaar. De docent bij deze klas praat in het Luganda met de kinderen. Verder is het redelijk te vergelijken met de peuterspeelzaal in Nederland. Één verschil: deze kinderen leren al lezen en schrijven. Na al deze snoezige kindjes op de foto te hebben gezet, door naar de topclass, de vervolgklas. Bij deze klas worden de kinderen al in het Engels aangesproken. En ook dit zijn natuurlijk dotjes van kinderen. Sommige kindjes moesten bij het maken van de foto’s trouwens nog even van kleding wisselen, zodat ze allemaal met het uniform op de foto stonden, dat vond de docent beter.
Verder hebben wij door de week vaak een kampvuur. Want hoe goed wij in NL wel niet ons best doen om het afval te scheiden, zo verbranden we hier al ons afval gewoon. Dit omdat er geen ophaalservice is voor het afval. Je ziet hier dan ook de hele dag door wel rookwolken van de andere bergen komen. Dus iedere week is het weer genieten van ’n gezellig kampvuur bij ons huis met de heerlijke geur van smeltend plastic...

Vrijdag zijn we aan het begin van de middag naar Kampala vertrokken. Nadat we met ’n privé taxi naar Masaka zijn gegaan, zijn we daar in een bus gestapt om op weg te gaan naar Kampala. Bij zo’n overstap moet je donders goed op je bagage letten. Voor je het weet is er al iemand met jou bagage van door, en zit het al in een auto. Niet helemaal praktisch als je eerst nog even moet onderhandelen over de prijs. We hadden deze keer gekozen voor een bus. Dit was ’n mooi prijsje, de bus was al redelijk gevuld, en er waren mooi 4 plaatjes op de achterbank vrij, leek ons ideaal. Deze reis was wel redelijk oke. Doordat de verkeersdrempels hier behoorlijk hoog zijn, is het ook op asfaltwegen vaak behoorlijk hobbelen. Hoe dichter we bij Kampala kwamen, des te vaker sloegen we een asfalt weg af, om even ’n smalle zandweg binnendoor te pakken. Tja, die rij skills hier blijven me verbazen! Uiteindelijk na 4 uur reizen zijn we op het new taxipark van Kampala aangekomen. Hier hebben we ’n privetaxi genomen naar Red chili. Ons onderkomen voor de komende dagen. ’n soort hostel, net aan de rand van de stad, met een zoutwater zwembad en veel backpackers. ’n Gezellige bedoeling! Ook erg leuk als je hier zegt dat je uit Bukomansimbi komt. Het eerste wat ze vragen is: ‘How is Chris?’ Tja, onze projectleider is hier vrij bekend. Een andere vraag die met regelmaat wordt gesteld als je zegt dat je uit Bukomansimbi komt is: ‘Ah Bukomansimbi?! Hahaha, do you know what it means? Chris had ons hier al over vertelt. ‘There where the money stops’.
Nadat we onze spullen hadden gedumpt op de kamers, hebben we eerst heerlijk genoten van een pizza. Dit met op de achtergrond een cd van Abba op z’n repeat. ’s Avonds nog heerlijk gezwommen en drankjes gedaan aan de bar. Bart en ik hebben nog even gepoold, en voor het slapengaan nog een shotje Jägermeister gedaan, altijd goed. Een behoorlijk minpuntje van dit weekend is dat de muggen zich hier meer dan prima vermaken… Kampala ligt aan het Lake Victoria (meer), hierdoor zijn er hier onwijs veel muggen… Gelukkig hebben we dit thuis niet!
Zaterdag zijn we met de shuttlebus vanaf het hostel naar de stad gegaan. Hier hebben Rosan en ik heerlijk geshopt, en de jongens wat rondgekeken. Later in de middag hebben we geluncht bij bakkerij ‘Brood’. Een tosti Hawaï en een Italiaans broodje. Deze broodjes waren gevuld met gewone kaas en ham (Goddelijk!). Het winkelcentrum leek wel vrij veel op het Europese. En ook de prijzen zijn hier dan ook meer richting de Europese schaal. Wat hier bij de winkels overigens wel weer bijzonder is, is de beveiliging. Om een shoppinghal binnen te komen, moeten de vrouwen hun tas open doen, waar vervolgens de beveiliging een blik in werpt. De mannen worden gescand met ’n apparaat. Ook al bliept dit apparaat behoorlijk, je kunt daarna gewoon doorlopen. Ook de supermarkt is hier beveiligd. Er staat een beveiliger bij de ingang van de supermarkt, die dezelfde handelingen uitvoert als bij het begin van de shoppinghal gebeurt. Iedere telefoonwinkel (dit zijn trouwens vaak echt inieminie winkeltjes) is hier in Oeganda trouwens ook beveiligt. Wat inhoud dat er voor de winkel een mannetje zit of staat met een behoorlijk geweer. En ook om bij het winkelcentrum te parkeren wordt er gecontroleerd. De onderkant van de auto wordt met behulp van een spiegel aan een stok bekeken. En ze doen de deur even los. En vragen soms of je wapens bij je hebt. ‘No, not today’. Even lachen, en weer door. Dit checken met de spiegel gebeurde ook bij het hostel. Chris gaf later aan dat dit ook vooral wordt gedaan wegens status.
Zaterdagavond ook weer rustig wat drankjes genuttigd, gepoold en geskypt met het thuisfront. Zondag hebben we uitgeslapen en zijn we weer richting de stad gegaan. Hier hebben we nog even brood gekocht bij bakker ‘brood’. Dit omdat ze gister geen brood meer hadden. Nou ja, dit zou er met een half uurtje zijn. Maar toen de jongens er na een half uur heen gingen, zou het er dan met een half uurtje, of ja misschien een uurtje wel zijn. Tja, daar gaan wij Nederlanders écht niet op wachten. Ook al was het zo goed brood… Maar zondag hadden we meer geluk, ze hadden nog een paar broden liggen. Daarna zijn we weer naar het taxipark gegaan en zijn we met een Matatoe richting Bukomansimbi gegaan. Dit was weer ’n behoorlijke rit. Waarbij vooral het eerste deel behoorlijk beroerd was, met gas geven en weer remmen… Gezien het in Kampala behoorlijk krioelt van de mensen ( het is écht net ’n mierennest), is ook het verkeer een behoorlijke chaos. Het kan soms dan ook een behoorlijke tijd duren om Kampala te verlaten, maar na ruim een uur konden we Kampala zo goed als achter ons laten en onze vervolgen naar Bukomansimbi.

Hoewel we in een matatoe zaten waarvan wij dachten dat die naar Bukomansimbi zou rijden, moesten we er in een stadje vlakbij Masaka ineens uit. De ‘conducteur’ zei kom, jullie gaan hierin. Hij wees hierbij naar ’n gewone personenauto. Uhm, tja, oke? Wij zaten fanatiek met z’n vieren op de achterbank klaar voor vertrek, terwijl de chauffeur van de auto nog stond te bakkeleien met de chauffeur van de matatoe over ’t geld. Gezien dit zich weer ’n paar keer herhaalde zijn Bart en ik maar uitgestapt. Tja, dan zit ik toch het liefst zo kort mogelijk met z’n allen in die auto te burnen. Ondertussen moest ’n deel van onze bagage uit de kofferbak om achterop de hoedenplank te worden gelegd. Er moesten namelijk nog bananen mee. Dit naast de koffer van een andere passagier en de kip die wij ineens in de kofferbak ontdekte, kon ’n deel van onze bagage gelukkig nog wel in de kofferbak. Terwijl Bart en ik naast de auto stonden te wachten, werd ons nog een kat aangeboden. Deze werd even aan een oor opgebeurt om te laten zien. Uiteindelijk werd z’n andere oor er ook nog maar bij gepakt, hing het beestje er in ieder geval iets fatsoenlijker bij… Echt veel leven leek er trouwens al niet meer in te zitten..
Ondertussen waren wij, en de vrouw op de passagiersstoel niet meer de enige klanten voor de taxi. Jawel, we hebben dit keer het OV van Oeganda dus echt mee gemaakt, ’n keer wat anders dan de special ride. We zijn uiteindelijk met ons 4en op de achterbank en 3 vrouwen en een kind op de voorbank + de chauffeur die half bij ’n vrouw op schoot zat, gaan rijden. Toen we net onderweg waren, zag ik ’n hoop mensen langs de weg staan. Wij moesten hier de weg schuin over steken. Dus onze chauffeur toeterde dat ’n auto die half voor ons stond even door moest rijden. Uiteindelijk zagen we ’n vrouwtje in ’n mooie jurk midden op de weg liggen. Er was net ’n ongeluk gebeurt. De mensen stonden allemaal aan de kant van de weg te kijken. En auto’s reden met amper een meter afstand langs het hoopje mens. Er leek van afstand weinig leven meer in te zitten. Tja ook dat zie je… Wat misschien ook wel goed is, gezien ik me iedere keer in ’t verkeer al af vroeg of het ook wel eens mis ging. Blijkbaar wel dus. En als het hier mis gaat, dan gaat het ook gelijk goed mis. Ja, hier waren we wel even stil van…
De rest van de reis ging verder wel redelijk Een geasfalteerde weg met de raampjes open. Maarja, uiteraard stond het laatste stuk over de zandweg ons nog te wachten. Op een gegeven moment stopten we random op de zandweg. Moesten twee vrouwen die voorin zaten uit de auto, en die werden op een boda boda gezet. Na 300 meter te hebben gereden, stopten we weer, en kwamen de twee vrouwen en het kindje weer in de auto. Toen we dit achteraf aan Chris vertelde, gaf hij uitleg waarom dat was. De politie staat altijd op vaste plekken langs de weg. Gezien je niet met 4 personen voorin mag zitten, moesten zij er even uit. Toen we de bocht weer om waren, konden ze er weer rustig bij instappen. De rest van de weg was het ’n heerlijke sauna in de auto. Gezien het stof, waren de ramen dicht… Poi, blij dat we ons dorp bereikten. Hier nog even frisdrank en water gekocht, en met ’n special ride verder naar ons huis gegaan. ( Op deze facebookpagina kun je een filmpje vinden van de autorit https://www.facebook.com/remcotekentvooruganda?ref=ts&fref=ts)
’s Avonds hebben we weer gezellig bij Chris worst van de bbq en zelfgemaakte friet gegeten. Daarna nog heerlijk met marsmallows bij het vuur gezeten.

Nog een onwijs leuke verassing trouwens, begin mei zullen m'n broers&zus hier heen komen! Ik heb dan ook vakantie, dus dan zullen we samen de mooie natuur van Oeganda gaan bewonderen.