De 2e week

Ondertussen is de tweede week ook weer voorbij. Door de week hebben we een redelijk vast dagritme. Dat er als volgt uit ziet:
7.15 opstaan
8.30 Bart, Rosan en Remco gaan richting Kidsgear, ik ga richting Hoy’s college
10.00 break, thee met een chappati of mandazi (soort oliebol)
13.00 lunch: rijst met bonen, behalve op dinsdag of donderdag op Hoy’s dan special meal, op vrijdag special meal op Kidsgear

Bart, Rosan & Remco zijn met de lunch weer klaar met lesgeven op Kidsgear. Ik ga ook vaak voor of na de lunch weer naar huis. Zodat ik thuis nog wat aan school kan doen. Of gewoon om lekker te chillen.
Deze week heb ik verschillende lessen meegekeken op de middelbare school. Er zit een best verschil tussen een les op de basisschool en op de middelbare school. Op de middelbare school is er meer interactie tussen de docent en leerlingen. De docenten op de middelbare school zijn over het algemeen hoger opgeleid, en zijn ook voornamelijk mannen.
Ik moet nog steeds wel wennen aan de communicatie hier. Wanneer je iemand een vraag stelt, geven ze enkel alleen antwoord op die vraag. Wij in Nederland zouden er een heel verhaal om heen vertellen. Zo was ik van de week in gesprek met een docent die agricultuur geeft. Ik vroeg of hij tijdens deze lessen ook iets over bijen behandeld. Hij gaf aan dat dit niet werd behandeld, maar wel tijdens lessen biologie. Punt. Waarop mijn vraag was wie er biologie geeft, de docent gaf aan dat hij dat ook geeft. Je leert hier dus wel om goed door te vragen. Een ander punt wat lastig blijft in de communicatie is behalve dat ze met korte zinnen spreken (slaan woorden in een fatsoenlijk lopende zin gewoon over), ook letters omdraaien of verwisselen. Zo spreken ze black uit als brack. Tja, wel handig om even in je achterhoofd te houden dus!

De lunch op school heb ik van de week een paar keer overgeslagen. Die rijst met bruine bonen (en zand) is nog niet echt m’n lievelingsprakje. Donderdag was het special meal. En yes, wat heb ik genoten van deze special meal. Aardappels!! Met bruine bonen.. maar aardappels, make my day! Op Hoy’s is het overigens altijd een verassing wat de special meal is. Op Kidsgear is dit standaard Matoke (soort aardappelpuree maar dan van banaan) met vlees.
’s Avonds kookt grace voor ons. (dit doet ze op 2 pitjes met kooltjes eronder). Ze maakt verschillende maaltijden klaar, maar wel vaak rijst. Hoewel we ook al wel spaghetti, aardappelen en banaan hebben gehad. Als we geluk hebben zit er ook vlees bij. Zo hadden we van de week varkensvlees. Helaas had ik meer bot(splinters) dan vlees. Geen daverend succes dus.. Ook op Hoy’s hadden we van de week met de lunch vlees! Er was namelijk een zieke koe, en gezien de dierenarts er niet zoveel haast bij had, heeft ’n docent van Hoy’s de koe halal geslacht. Het vlees smaakte best oke! ‘n keer wat anders bij de rijst en bonen. Achteraf hoorde ik wat voor vlees het was. Het bleek de lever van de koe te zijn… ach, ‘t was best voor herhaling vatbaar! Voor het middageten moet je er hier trouwens ook op tijd bij zijn (hetzelfde geldt eigenlijk voor overal waar eten is). Wanneer je te laat bent, heb je ’n grote kans dat het op is. Het verbaast me dan ook behoorlijk hoe vol de mensen (voornamelijk mannen) hun bord scheppen. Geen idee waar ze het laten, gezien de mannetjes hier behoorlijk ielig zijn. Ook zijn er met de lunch niet veel vorken, dus als je te laat bent, dan maar met de handen..
De verdere eetgewoontes zijn trouwens ook wel wennen. Alles is namelijk zoet. Bij ’n kop thee doen ze er heel wat eetlepels suiker in, en zelfs het brood is zoet (en stug)… Gelukkig kunnen we in Masaka bij een bakker zout brood kopen. Ook in andere producten zit er behoorlijk weinig zout… Is natuurlijk ook wel gezond! Maar ’n beetje zout smaakt niet verkeerd. Lang leve onze eigen zoutpot!

Het is trouwens heel mooi hoe de verschillende geloven hier met elkaar omgaan. 99% van de inwoners van Oeganda is gelovig. Het grootste deel gelooft in het christendom, en een kleiner aantal zijn moslim. Alle verschillende geloven gaan hier hand in hand. Daar kunnen wij in Nederland nog wel wat van leren!
Ondertussen is het ongeveer traditie dat we iedere middag naar het dorp lopen. Hier scoren we dan ’n Rolex als tussendoortje, of voor bij de avondmaaltijd. Een Rolex is ’n chappati (soort pannenkoek) met ei en tomaat ertussen.

Op vrijdag zijn Bart, Rosan en Remco vrij, zij hebben dan tijd om voor school bezig te gaan. Leek mij een goede reden om ook maar thuis aan het werk te gaan. We hebben goed uitgeslapen en een onwijs relax dagje gehouden. Op vrijdag is er aan het eind van de middag altijd een voetbalwedstrijd. Er is een competitie opgezet waar nu vier teams aan mee doen. Kidsgear heeft een team met docenten, Hoy’s college heeft twee teams van leerlingen en docenten en de bouwvakkers die hier aan het bouwen zijn vormen een team. Een wedstrijd ging er vrijdag niet door, omdat de bouwvakkers nog aan het werk waren. Om 18u zou de andere wedstrijd zijn op het veld in het dorp (lees: een ongelijke zandvlakte met af en toe een grassprietje inclusief een hoop plastic en stenen). Iets over zessen stonden wij fanatiek op het veld, maar was er nog geen teamlid van de teams te bekennen. Wel stond het voetbalteam van FC Bukomansimbi er voor een training. Uiteindelijk is er ook niemand uit de teams op komen dagen. Tja, het blijft je als Nederlander behoorlijk verbazen hoe dat mogelijk is… Gelukkig hadden wij onze bal mee, en hebben we met de kinderen uit het dorp een balletje getrapt. Erg leuk!! Ondertussen word je ook nog met regelmaat vastgepakt, of in je benen geprikt, tja, ’t blijft vreemd zo’n bleek huidje. Na het voetballen vielen onze blanke huidjes trouwens wel weer mee, met al dat zand en stof op je benen!
’s Avonds hebben we bij de repititie van het kinderkoor van Kidsgear gekeken. Zij komen in april naar Nederland om daar tot en met juni optredens en workshops te geven. (aanradertje om ze te bewonderen! Info is te vinden op www.up4s.nl) Met deze optredens zamelen ze geld in voor de stichting. Voor de kinderen is dit een unieke kans om naar Nederland te gaan. Uit eerdere jaren blijkt dat deze kinderen zoveel meer wereldwijzer zijn. De repetitie was erg gaaf om te zien. Het koor bestaat uit 18 kinderen in de leeftijd van +- 8 tot 12 jaar, die fanatiek aan het dansen en zingen waren. Uiteindelijk moesten ze een oefening ‘lachen’ doen. Oftewel, de docent brak een stok in stukken, en zette deze tussen de tanden van de kinderen, 10 minuten lang. En of je dan kan lachen!....... Tja, dat is een cultuurverschil. Sommige momenten blijven wat dat betreft extra bijzonder.

Zaterdag zijn we weer naar Masaka gegaan. Toen we net Bukomansimbi uitreden, begon er behoorlijk wat te rammelen onder de auto. De chauffeur heeft de uitlaat even met 'n touw aan de kofferbak vast gemaakt, en we konden weer door! In Masaka hebben we weer boodschappen gedaan. De supermarkt is hier namelijk behoorlijk wat uitgebreider dan de ‘buurtsuper’. De rest van de zaterdagmiddag hebben we weer heerlijk bij het zwembad doorgebracht. Dit keer sliepen we in een hostel wat een Nederlandse vrouw samen met haar vriend heeft opgezet. ’s Avonds zijn we naar ambiance, de discotheek in Masaka, geweest. Tja, toch leuk om zo m’n verjaardag te vieren! ;) Nadat we een kaartje hadden gekocht, waren gefouilleerd (de jongens 2 keer) konden we naar binnen. Binnen leek het een discotheek net als bij ons in NL. Misschien zelfs nog wel mooier..! Het was er eerst nog vrij rustig. De mensen die er waren, verschilde behoorlijk in leeftijd. Hoewel ik de leeftijd lastig in te schatten vind, liepen er toch behoorlijk nog wat oudere mensen. Wij als Mzungu’s vielen wel vrij snel op. Toen iedereen uiteindelijk ’n beetje los was, was het één groot feest op de dansvloer. Dan maken de moves die je maakt niets meer uit, en kun je zelfs dansen als ’n kip zonder gek te worden aangekeken. Machtig!
Zondag hebben we heerlijk uitgeslapen en goed ontbeten! Daarna onwijs genoten van ’n warme douche!
Dit weekend hebben we ons wat meer op de Afrikaanse stijl laten rijden. Zo hebben we gezellig met z’n 3’en (exclusief bestuurder) op een bodaboda (motor) gezeten. En de terugweg naar Bukomansimbi hebben we met z’n 6’en de taxi terug genomen. Oftewel lekker knus met z’n tweeën op de passagiersstoel. De Afrikanen moeten trouwens ook wel met zoveel in of op een voertuig zitten, gezien het vervoer voor hen in verhouding met hun loon, onwijs duur is. En tja, hoe meer mensen hoe goedkoper! De verhoudingen zijn hier wat dat betreft erg bijzonder!
Ondertussen hebben we nog steeds geen regen gehad. Op 10 druppels na. De regen is hier vaak behoorlijk plaatselijk. Rosan en ik waren woensdag in het dorp, terwijl de jongens thuis zaten, zij hadden een paar spetters gehad, terwijl wij in het dorp niets hebben gemerkt. Doordat het zo droog is wordt het ondertussen behoorlijk stoffig. Het groen in de berm is ondertussen meer bruin van de stoflaag. En als er een auto langsrijdt is het behoorlijk stofhappen. Ook heel fijn toen de taxichauffeur bedacht de ramen dicht te doen i.v.m. het stof, en in plaats daarvan de blazers aan te zetten. Phiew na een fikse stofwolk in de auto was het toch best ’n aangenaam briesje.
Trouwens, ze rijden hier wel heel verantwoord m.b.t. besparing. Wanneer je met een auto of bodaboda rijdt, zetten de chauffeurs hun motor af zodra je bergafwaarts was. Dit bespaart brandstof… En bij minder vaart of bergopwaarts gaat de motor weer aan. Tja, of het nou echt zoveel bespaart… Ik heb er soms m’n vraagtekens bij als ik ze vervolgens weer flink hoor gassen.

Ook hebben we deze hele week al het gezelschap van muziek en preken van de new born kerk. Deze kerk doet een soort van tournee, en zijn nu gezellig bij ons in het dorp. Om zo nieuwe volgers op te doen, te 'harvesten' (oogsten). Vanaf 's ochtendsvroeg tot 's avondslaat is er muziek, preken, gezang en alles in die trant. Ze zullen wel denken, hoe harder, hoe meer mensen het horen! Bijzonder. Gelukkig zijn ze vrijdag weer weggegaan, en kunnen wij weer genieten van de ‘rust’. Hoewel de luidsprekers in het dorp ook behoorlijk op volume staan.
Een ander leuk weetje, Bukomansimbi staat in de top 10 van de meest luidruchtige dorpen van Oeganda.

Ook dit is weer ’n behoorlijk verhaal geworden..! Maar het geeft wel goed weer hoe ik deze week heb beleeft. Op naar de 3e week!